Let's go to the movies was een groot succes!!! Met 29 enthousiaste zangers in 10 weken gewerkt naar een prachtig eindresultaat!!!
Geniet nog even na van Summer Nights en van ervaringen van deelnemers!
Geniet nog even na van Summer Nights en van ervaringen van deelnemers!
Summer Nights uit de film Grease (solisten Teddy Abelen en Pieter Hoekstra)
Let’s go to the movies! door Monica de Linde
Daar stonden we dan. Met knikkende knieën en bonkend hart. Klaar voor de eerste van de twee voorstellingen van Let’s go to the movies, waar we gedurende 10 weken knetterhard voor hadden gerepeteerd. Voor een aantal van ons was het de tweede keer dat we aan een project van Hit te Floor meededen. Maakte dat het minder spannend? Ik denk het niet. Nu moesten al onze inspanningen, en vooral ook die van Vronie en Roaitske, zich gaan uitbetalen. “Onze groep” stond er nu alleen voor. Geen dirigerende handjes meer, geen enthousiast springende Roaitse die het toch niet kon laten om ons de weg te wijzen in alle stapjes en bewegingen die ze zo leuk voor ons had bedacht.
In een filmsterachtige entourage maakten we een indrukwekkende entree; in gala dwars door het publiek dat in grote getale was komen opdraven. Op het filmdoek foto’s van alle moviestars. Uitgedost als een bekende filmster of gewoon als onszelf, maar dan wel superchic.
“Energie uitstralen”, “blij kijken”, “ogen open”, “wenkbrauwen omhoog”, “het is namenlijk LEUK”. Hoe vaak hebben we dat van zowel Vronie als Roaitske op het hart gedrukt gekregen? Geloof me: dat is met publiek in de zaal echt een stuk gemakkelijker dan zonder.
Het echtpaar Mulder trapte voorbeeldig af met hun openingspraatje. Chris stal al meteen de show met een handkus en zijn zwoele: “Mijn naam is Bond, James Bond”. Na het best wel lastige “James Bond Theme” met prachtige opnames van de mannen in allerlei Bond-poses, werd het indrukwekkende Skyfall gezongen, gevolgd door de Titanic tranentrekker “My heart will go on”. Als tegenhanger van dit emotioneel beladen lied kon het publiek gniffelen bij onze doldwaze Titanic filmpjes, opgenomen op een zonnige zondag bij de Hempenser Wielen.
Na “Over the rainbow” kwam de transformatie.
Terwijl Frankenstein, in de persoon van Durk Bergsma, op het filmdoek het publiek de stuipen op het lijf joeg, deden de moviestars verwoede pogingen om zich in 4 minuten om te kleden in een uitgaansoutfit. Zodra gebleken was dat de enge Frankenstein maar een heel klein hartje bleek te hebben en de mensen in de zaal dus weer opgelucht konden ademhalen kwamen de artiesten uiterlijk kalm het toneel weer op. Niets wees op de chaotische taferelen die zich even daarvoor nog in de kleedkamers hadden afgespeeld. Het was tijd voor deel 2: het meer vrolijke gedeelte van de voorstelling.
Hilarisch was denk ik wel “Footloose”, waarbij we, gezeten op krukjes, dapperen pogingen deden om allemaal tegelijk dezelfde bewegingen te maken. Gelukkig werd de aandacht daarvan behoorlijk afgeleid door alle stappende schoenen, slippers, klompen, laarzen en sokken op het witte doek achter ons. De afsluiting met “I’ve had the time of my life” was nog eens extra spectaculair door de prachtige “lift” van Margriet door onze gespierde Pieter.
Het publiek reageerde enthousiast; we hadden het geflikt!! En we mochten ’s avonds nog een keer. Wat een feest!
Die avond speelden we zelfs voor een afgeladen zaal. En opnieuw was het een succes. Dit was loon naar werken. Onze strenge, maar ontzettend positieve “juffen” konden trots zijn op ons en op zichzelf. En de moviestars? De hebben een fantastische tijd gehad met elkaar. Hard werken, veel lachen, gezellig borrelen na afloop van de repetities. Het volgende project staat alweer in de steigers.
Op zaterdag 8 november is de uitvoering van het 3e project van Hit the Floor: 'the Rhythm of life'. Mis het niet. Want wij……..wij staan alweer te trappelen.
Daar stonden we dan. Met knikkende knieën en bonkend hart. Klaar voor de eerste van de twee voorstellingen van Let’s go to the movies, waar we gedurende 10 weken knetterhard voor hadden gerepeteerd. Voor een aantal van ons was het de tweede keer dat we aan een project van Hit te Floor meededen. Maakte dat het minder spannend? Ik denk het niet. Nu moesten al onze inspanningen, en vooral ook die van Vronie en Roaitske, zich gaan uitbetalen. “Onze groep” stond er nu alleen voor. Geen dirigerende handjes meer, geen enthousiast springende Roaitse die het toch niet kon laten om ons de weg te wijzen in alle stapjes en bewegingen die ze zo leuk voor ons had bedacht.
In een filmsterachtige entourage maakten we een indrukwekkende entree; in gala dwars door het publiek dat in grote getale was komen opdraven. Op het filmdoek foto’s van alle moviestars. Uitgedost als een bekende filmster of gewoon als onszelf, maar dan wel superchic.
“Energie uitstralen”, “blij kijken”, “ogen open”, “wenkbrauwen omhoog”, “het is namenlijk LEUK”. Hoe vaak hebben we dat van zowel Vronie als Roaitske op het hart gedrukt gekregen? Geloof me: dat is met publiek in de zaal echt een stuk gemakkelijker dan zonder.
Het echtpaar Mulder trapte voorbeeldig af met hun openingspraatje. Chris stal al meteen de show met een handkus en zijn zwoele: “Mijn naam is Bond, James Bond”. Na het best wel lastige “James Bond Theme” met prachtige opnames van de mannen in allerlei Bond-poses, werd het indrukwekkende Skyfall gezongen, gevolgd door de Titanic tranentrekker “My heart will go on”. Als tegenhanger van dit emotioneel beladen lied kon het publiek gniffelen bij onze doldwaze Titanic filmpjes, opgenomen op een zonnige zondag bij de Hempenser Wielen.
Na “Over the rainbow” kwam de transformatie.
Terwijl Frankenstein, in de persoon van Durk Bergsma, op het filmdoek het publiek de stuipen op het lijf joeg, deden de moviestars verwoede pogingen om zich in 4 minuten om te kleden in een uitgaansoutfit. Zodra gebleken was dat de enge Frankenstein maar een heel klein hartje bleek te hebben en de mensen in de zaal dus weer opgelucht konden ademhalen kwamen de artiesten uiterlijk kalm het toneel weer op. Niets wees op de chaotische taferelen die zich even daarvoor nog in de kleedkamers hadden afgespeeld. Het was tijd voor deel 2: het meer vrolijke gedeelte van de voorstelling.
Hilarisch was denk ik wel “Footloose”, waarbij we, gezeten op krukjes, dapperen pogingen deden om allemaal tegelijk dezelfde bewegingen te maken. Gelukkig werd de aandacht daarvan behoorlijk afgeleid door alle stappende schoenen, slippers, klompen, laarzen en sokken op het witte doek achter ons. De afsluiting met “I’ve had the time of my life” was nog eens extra spectaculair door de prachtige “lift” van Margriet door onze gespierde Pieter.
Het publiek reageerde enthousiast; we hadden het geflikt!! En we mochten ’s avonds nog een keer. Wat een feest!
Die avond speelden we zelfs voor een afgeladen zaal. En opnieuw was het een succes. Dit was loon naar werken. Onze strenge, maar ontzettend positieve “juffen” konden trots zijn op ons en op zichzelf. En de moviestars? De hebben een fantastische tijd gehad met elkaar. Hard werken, veel lachen, gezellig borrelen na afloop van de repetities. Het volgende project staat alweer in de steigers.
Op zaterdag 8 november is de uitvoering van het 3e project van Hit the Floor: 'the Rhythm of life'. Mis het niet. Want wij……..wij staan alweer te trappelen.
Zoek dekking! door Piet Wenings
Tien weken zorgen dat de lading op het juiste moment tot uitbarsting komt. Niet eerder, maar toch, het moet er steeds dichtbij komen. 29 mensen worden klaargestoomd voor die ene ultieme dag. Alles moet kloppen. Zal het lukken?
Vronie en Roaitske hadden goede hoop, ze waren het avontuur immers maanden geleden al eens aangegaan. En weer had een aantal overdonderde enthousiastelingen gemeend dat ze wel een uitdaging aankonden. Ja, dat dachten ze maar. Zingen en dansen lukt wel. Mooi, dan gooien we er nog een fotosessie tegenaan, of wat dacht je van een filmdag?! Ze bleven komen, de 29. Niets was ze teveel. Als tien weken maar niet te lang was om de geest in de fles te houden. Snel, we zetten iedereen op een andere plek. Die pasjes die je eerst linksom deed, dat bedoelden we rechtsom. En als we zeggen dat je tegelijkertijd een E moet zingen, dan bedoelen we allemaal dezelfde E!
5 april is daar, en alles lijkt voor elkaar. Ze staan te trappelen in de Wiardazaal. De film is gedraaid, de choreografie staat. Zeker, alle tekst is in het hoofd gestampt. De noten dansen voor hun ogen. De muziek start: 10, 9 , 8 , 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. HIT THE FLOOR!
Roaitske en Vronie moeten altijd geweten hebben wat een explosief clubje dit is: zoek dekking!
Tien weken zorgen dat de lading op het juiste moment tot uitbarsting komt. Niet eerder, maar toch, het moet er steeds dichtbij komen. 29 mensen worden klaargestoomd voor die ene ultieme dag. Alles moet kloppen. Zal het lukken?
Vronie en Roaitske hadden goede hoop, ze waren het avontuur immers maanden geleden al eens aangegaan. En weer had een aantal overdonderde enthousiastelingen gemeend dat ze wel een uitdaging aankonden. Ja, dat dachten ze maar. Zingen en dansen lukt wel. Mooi, dan gooien we er nog een fotosessie tegenaan, of wat dacht je van een filmdag?! Ze bleven komen, de 29. Niets was ze teveel. Als tien weken maar niet te lang was om de geest in de fles te houden. Snel, we zetten iedereen op een andere plek. Die pasjes die je eerst linksom deed, dat bedoelden we rechtsom. En als we zeggen dat je tegelijkertijd een E moet zingen, dan bedoelen we allemaal dezelfde E!
5 april is daar, en alles lijkt voor elkaar. Ze staan te trappelen in de Wiardazaal. De film is gedraaid, de choreografie staat. Zeker, alle tekst is in het hoofd gestampt. De noten dansen voor hun ogen. De muziek start: 10, 9 , 8 , 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. HIT THE FLOOR!
Roaitske en Vronie moeten altijd geweten hebben wat een explosief clubje dit is: zoek dekking!
